“…anla, tek yasal sloganın şu olduğunu: /tek yol ölüm!” diyen bir insandan bahsedeceğim. Ölümün ve yalnızlığın ne denli basit ama öte yandan da ne kadar içimizde olduğunu gösteren şiirlerin sahibi. Tıpkı bu dediklerimi nasihat eden bir baba şevkatiyle. Sıcacık bir üslup, umut dolu bir umutsuzluk. Aslında tıpkı onun da dediği gibi, “Umut yok, ama bu umutsuzluk demek de değil” mantığında bir insan o.

Ahmet Erhan’dan bahsediyorum. 1958 yılında başkent Ankara’da dünyaya gelmiş 5 çocuklu, 4’ü kız, bir ailenin son ferdi. Babası dolayısıyla atlara ilgi duyduğu gibi, babası dolayısıyla da edebiyatı sevmiş biri. Bu konuda bir anısını şöyle dile getiriyor:

“Beni besleyen aslında romanlardır. Rus edebiyatı, özellikle de Dostoyevski….Ve Fransız edebiyatı. Ortaokulda kitaplık kolunda, tüm kitaplardan sorumluyum. Bir gün babam, “Oğlum benim gözlerim görmüyor, bana geceleri kitap okur musun?” dedi. Ciltlerce kitap okudum ona, Dostoyevskiler, klasikler… Aslında derdi bana kitap okutmakmış. Onu küçücük puntolu bir gazete okurken yakaladım sonra. “

Türkiye’de 78 kuşağının en önemli şairlerinden birisi ve hatta yarattığı lirizm ve ironiyle de başı çekebileceği dönemin birçok vefalı şairi tarafından dile getirilen Ahmet Erhan, ilk olarak 1976’da dönemin TKP çizgisinin ürünü olan ve başını Ataol Behramoğlu’nun çektiği Militan dergisinde bir dizi şiirini yayınladıktan sonra sükse yapıyor. Ve herkeslere de, “N’oluyoruz ulan?” dedirtiyor. Dönemeçli hayatında şiiri bir dönüm noktası olarak gören Ahmet Erhan. Akdeniz çocuğu olduğunu her mecliste duyurmayı da ihmal etmiyor. Birçok şiirinde de, (bkz. Yaşamın ufuk çizgisi Akdeniz lirikleri),  bunu gözler önüne seriyor.
Bir dönem babasının işi sebebiyle aidiyet duyduğu topraklara geri dönüyor. Bu süre zarfında Fatih Terim’le beraber Adana Demirspor’da top koşturuyor. Bir Adıyamanspor maçında rakipten yediği tekme sebebiyle kaval kemiğini kırıyor ve sahalardan uzak kalıyor. Kanımca yıllar sürecek edebiyat hayatının da ilk izlenimini futbol sahalarına küsüp futbolu bırakarak bu neticede veriyor. Liseyi geceleri sınıflarda ders alarak, gündüzleri ise okulun kantininde emeğini verip kazancını sağlayarak bitiriyor. 12 Eylül öncesi ve sonrası maceralarıyla, tecrübeleriyle sol cenahın içerisinde buluyor kendisini. Devrime olan inancı ve mutlak çabasını o da şiirleriyle sürdürmekten yanaydı. Ama Ahmet Erhan, dönemi şairlerinden farklı olarak slogan atıp, kahramanlıklar göstermektense ironiyle, lirizmle yaptı bu işi. Acıyı, özlemi, yalnızlığını ve yılgınlığı, eşi benzeri az görülür bir umutla sağladı. “Kan” şiirinde bu dediğimi şöyle izah ediyor şair:

“ölüm günleridir şimdi
ölüme doğar çocuklar
ey soruların gelini, soruların gelini
nereye yürüsek duvar
nereye baksak çöl
anlatsam sana bir şeyleri
ağlar hep ağlar bir mor
bulamayarak bir türlü çiçeğini

sevda epeydir sevgiyi söylemektir sanılıyor
satranç tahtalarında sevişiliyor
güldürerek geometriyi

sevgilim, sevgilim
sözünü kanla kestim…”

Babasının adı Ahmet İzzet; kendi adı da Erhan Bozkurt’tur. Kendi adını babasının adının sonuna ekler ve Ahmet Erhan olur bu acı dolu şair. Bir mahcubiyetle yaklaştığı şiire, 1976 yılının bir haziran ayında babasını kaybetmesiyle daha da derine indiriyor. Babasının ölümüne sebebin, o güne kadar nefret ettiği alkolün olması Ahmet Erhan‘ı kendi tabiriyle de “alkolik” yapıyor. Alkolle olan bu birlikteliği “gidip neşet ertaş dinlesene aklını kucağında saklıyarak/balık görsen aklına rakı gelir önce / ve bütün yollar bir gün her gün meyhanelere çıkacak” gibi dizelerle taçlandırıyor.

‘Nihilizm’in şairini birçoğumuz Teoman’ın “Sevişirdik Bazen” adlı şarkısından anımsayabiliriz. Ama eminim ki hepimiz de Ahmet Erhan’a sahip çıkarız ve ölümüne okuruz şu dizeleriyle:
“Anne ben geldim, ağdaki balık 
bardaktaki su kadar umarsızım 
dizlerin duruyor mu başımı koyacak? 
anne ben geldim, oğlun, hayırsızın…”

Not: Bu yazı 06.08.2013 tarihli BirGün gazetesinde yayınlanmıştır.