Güzel bir akşamüstü, Kadıköy’den Beyoğlu’na vapurla gidilmişse dinlenecek playlistin yazısı.

Kadıköy’ün sokakları. Sıcak bir yaz akşamüstü. Bağırışlar arasında iş dönüşleri. Genç kızlar, oğlanlar. Balık pazarı, Güneşli Bahçe Sokağı. Kurulan sofralar, arkadaşlar, dostlar, Son Gemi, İlk Vapur.

Sokak başındaki manav, rakı servis eden garson, beklerken kolyesine bakan kadın, koşar adım yürürken ona buna çarpan adam, pilav arabası, “buyursun”lar, ilk buluşmalar, son fırsatlar.

Kediler mayışmış, kedileri mamalayan teyzeler yollara çıkmış, pencere önündeki çiçekler, kapı önünde bira içenler, ara sokaklarda bekleyen arabalar, renklerdense en çok mavi. Her şey olduğu gibi. Olması gerektiği gibi.

Ne zaman karşıya geçsem, vapur olsun istiyorum. Denizi yara yara gidelim. Tuz kokusu, akan zaman, duran zaman. İskeleye doğru yürüyorum. Hep aynı şarkıları çalıyorum. Kulaklığımı takıyorum ve dünya şöyle bir şey oluyor:

• Kadıköy

Önce Kadıköy’le başlıyorum, “Ey akşam vapuru, sana mı kalır dünya” diye soruyor şarkı. Unutup bir daha sevdalanmak, yana  yana kül olmak. Zaman durur mu, bilmiyorum. Ama “yine” Kadıköy’den geçerken, iskeleye doğru gidiyorum.

• Son Vapur

Vapurdan önce iki kadeh rakı içildi mi, bilmem. Bir hoşsak, sarhoşsak, aşıksak neden olmasın? Son Vapur’u çalıyorum. Vapurun kenarındayım. Deniz ayaklarımın altında. Önümden bir martı süzülüyor. Kafasını çeviriyor, bakıyor. İçtiğim, içmediğim tüm rakılar artık benimle: “Örttük martı kanatlarını üstümüze uyuduk/ sarhoş olduk, bir hoş olduk, aşık olduk eyvah”

• Sarhoş Balık İle Topal Martı

Kadıköy genç, azıcık bıkkın ama umutlu. Beyoğlu yaşlı, yorgun ama hala mutlu. Bizse “yorgun bir kentin âşık yüzleriyiz senle.” Şarkı böyle diyor ama iki ilçe şarkıdaki gibi olsa Sarhoş Kadıköy ile Topal Beyoğlu olurdu; kentin iki yakası böyle bir araya gelirdi. Sanırım birbirlerine de, “Gel dalgaya düşelim, sandalda rakı içelim” derlerdi. Diyorlar, duyuyorum. Gidiyorum.

• Gemi

Yazsa vapurun kenarına oturuyorum. Kışsa da alt katta cam kenarında oluyorum. Her şey neşeyle gidip dururken, denizin tam ortası. Sigarasından duman alıyor bir amca. Önünde denizden yılları. Akıp gidiyor, her damlada kendisi, yitirdikleri, yaşayamadıkları. Peşinde rüzgâr, ne yağmurlar dost ne bir kıyı var. Hüznünden dalgalar bana da vuruyor. Her yanımız tuz. Susuyoruz.

• Karaköy

Azıcık umutsuzluk hiç fena değil ama bizi kaplamasına izin vermemeli deyip sonra sıradaki şarkıya geçiyorum. Karaköy’e doğru artık kıyı görünüyor. Şimdiye kadar sevgi, hüzün, pişmanlık, aşk derken cebimizden dökülenleri tutmak ne mümkün! Biraz özlem, eski bir hikaye; biraz sevgi, size de uyar; biraz öfke, birkaç kurşun; eski bir fotoğraf, baksam dillenir; ve bolca da umut, biri de sizin olsun.

• Hezarfen

Ufukta Galata, selam veriyorum. Artık meşrebimiz biraz daha serseri. Aleladeliğe iskeleye adım attırmıyoruz. Rakı iki kadeh mi? Daha fazlasını poyrazda bırakıyoruz:

“Sarığımın kuşağı çözülse düşse dalgalara; Yel kovalar yelkenim kaçar, aklım poyrazda”

• Galata Köprüsü’nün Şarkısı

Deniz eski bir dostumuz, hiç yamuğu olmadı bugüne kadar. Ama artık ilk arkadaşımızlayız. Karaköy herkesten daha bıçkın. Ama bizim de göğsümüzde bin yara var. Sigaranı yak. Yedi tepeli kent gibiyiz, kafamızda sarhoşluklar. Kol kola girip Beyoğlu’na çıkıyoruz. Kunduramız aynalı, keyfimiz gıcır. Kardeşimin düşündüğü şeye bak. Siz yine de değmeyin bana…

• Yüksek Kaldırım

İstiklal’e giden yol belli. Koynumuzda uyuyan İstanbul’u uyandırmaya gelmişiz. Tüm çapkınlıklara, tüm sarhoşluklara on kala, caddeye yürüyoruz. Sevsinler hayalimizi. Zaten “Aşk dediğin satıldı, yavrum, el parasına.”

• Son Tertip

Beyoğlu’na çıktık yine, Allah! Gözlere baktık, göğüslere daldık, düştük yine dalgalara, Allah! Orhan Veli çıkar bahtımıza, bir sokaktan. Siz yine de “ne mahzunluğumu ne garipliğimi, ne de aşık olduğumu duyurmayın anama.”